گزارش تصویری از نمایشگاه بین‌المللی لوازم خانگی 1404

غرفه‌سازی در نمایشگاه بین‌المللی لوازم خانگی ، دیگر تنها چیدمانی از محصولات نبود؛ بلکه به «هنر خلق یک تجربهٔ کامل» تبدیل شده بود. هر غرفه، ویترینی سه‌بعدی و پویا از هویت برند بود که با بهره‌گیری از المان‌های معماری، طراحی داخلی، نورپردازی حرفه‌ای و روانشناسی رنگ، سعی در جذب، متوقف کردن و ایجاد حس تعلق در بازدیدکننده داشت. برای مثال، غرفه‌های مدرنی مانند هایسنس و پیکو با به کارگیری رنگ‌های خنثی مانند سفید، نقره‌ای و مشکی، فضایی مینیمال و فوتوریستی خلق کرده بودند که بر پیشرو بودن تکنولوژی محصولاتشان تأکید داشت. در مقابل، برندی مانند لورنزا با استفاده از نورپردازی گرم و متریال سنگ، چوب و آبکاری طلایی، فضایی مجلل و شبیه به یک آشپزخانه اختصاصی در یک اقامتگاه لاکچری را ارائه می‌کرد. این هوشمندی در طراحی باعث می‌شد مخاطب هدف هر برند، به طور ناخودآگاه به سمت غرفه جذب شود.

یکی از برجسته‌ترین استراتژی‌های غرفه‌سازی در این دوره، ایجاد «فضاهای زندگی شبیه‌سازی شده» به جای ردیف کردن محصولات بود. برندها فهمیده بودند که مشتری امروزی نمی‌خواهد فقط یک یخچال یا یک اجاق گاز را ببیند؛ او می‌خواهد بداند این محصولات در زندگی روزمره او چگونه خواهند بود. به همین دلیل، در غرفه الکترو استیل یا باواریا، محصولات به صورت کاملاً یکپارچه درون کابینت‌های طراحی شده جای گرفته بودند و یک آشپزخانه کامل و آماده را به نمایش می‌گذاشتند. این امر به بازدیدکننده اجازه می‌داد کارایی، اندازه و زیبایی محصول را در یک بستر واقعی‌تر تجسم کند و حس مالکیت را در او تقویت نماید. حتی برندهای کوچک‌تر مانند دونالکس نیز با ایجاد قفسه‌های رنگارنگ و چیدمانی جذاب، فضایی شاد و کاربرپسند خلق کرده بودند که یادآور یک آشپزخانه دنج و شخصی بود.

تعامل و ایجاد خاطره، رکن دیگری از غرفه‌سازی مدرن در این نمایشگاه بود. بسیاری از غرفه‌ها برای درگیر کردن حواس پنجگانه بازدیدکنندگان برنامه‌ریزی کرده بودند. غرفه ماملوکس با پخت غذا و پخش عطر آن در فضای غرفه، حس بویایی را تحریک می‌کرد. غرفه آزمایش با ارائه دموی زنده از عملکرد محصولاتش مانند باربیکیوهای الکتریکی، نه تنها کارایی فوق‌العاده محصول را نشان می‌داد، بلکه با ارائه نمونه غذا، چشایی بازدیدکنندگان را نیز هدف گرفته بود. از سوی دیگر، غرفه پیکو با ایجاد یک سالن سینمای خانگی دالبی اتموس، مخاطب را برای دقایقی به دنیای تصویر و صدای خود می‌برد و یک تجربه فراموش‌نشدنی خلق می‌کرد. اینگونه غرفه‌ها تنها به فروش محصول نمی‌پرداختند، بلکه در حال فروش «رویایی از یک زندگی بهتر» بودند.

در نهایت، می‌توان گفت غرفه‌سازی در نمایشگاه ۱۴۰۴، به یک رسانه ارتباطی قدرتمند تبدیل شده بود که از طریق آن، هر برند داستان خود را روایت می‌کرد. از طراحی صنعتی محصول گرفته تا انتخاب جنس مواد، نور، رنگ و معماری فضاسازی، همه و همه در خدمت انتقال یک پیام واحد بودند: هویت برند. این پیام برای کائولین کارانا، «طبیعت و سلامت» بود، برای عطا جم سرام، «اصالت و کیفیت ایرانی» و برای AKAI، «تلفیق نوستالژی با مدرنیته». در چنین فضای رقابتی فشرده‌ای، غرفه‌ی موفق، غرفه‌ای نبود که بزرگترین یا پرتزئین‌ترین باشد، بلکه غرفه‌ای بود که می‌توانست در مدت زمان کوتاه بازدید، قوی‌ترین و ماندگارترین ارتباط احساسی و هویتی را با مخاطب هدف خود برقرار کند.